Mijn eerste camera kocht ik in 1996. Een Ricoh, analoge spiegelreflexcamera. Zo één waar rolletjes in moesten en waar je met je duim moest doordraaien. Een tweedehandsje, van het geld wat ik verdiend had door mijn vakantiebaan. Door doen leerde ik. Diafragma, sluitertijden, noem maar op. Maar wat was experimenteren toen nog anders! Mijn rolletje bracht ik naar de drogist. Je keek niet meteen naar het resultaat, maar het duurde een paar dagen. Altijd ging de camera mee op pad.
Fotograferen deed ik steeds vaker voor mijn werk, maar vooral om mijn eigen werk vast te leggen. Een aantal jaren had ik een meubelmakerij, maar mijn werk veranderde gaande weg richting het creatieve. Ontwerp, kunst en fotografie namen de plaats in van het werken met hout en juist deze werkzaamheden en mijn persoonlijkheid vormden mij tot de fotograaf die ik nu ben. De affiniteit met architectuur en bouw bezorgen mij net dat stukje extra bij het maken van interieurfoto’s en bedrijfsfoto’s.
foto: Esmeralda de Vos
Zien is mijn kracht, laten zien mijn uitdaging.
De manier van kijken die ik geleerd heb ik de maken van kunst en de omgang met mensen, met alle karaktertrekken en emoties die daarbij horen inspireren mij om elke keer weer aansprekende foto’s te maken. Ik hou er niet van om foto’s te maken waarbij te veel in scène wordt gezet. Ik wil puur. Mijn manier van kijken brengt composities voor mijn lens.
Dirk Veldman